Hity rosyjskiego kina XXI wieku
Rosyjskie kino ma swoją głęboką historię, która przez laty ukształtowała się w konkretne cechy typowe dla tej kinematografii. Kojarzymy je z dramatami wojennymi, fabułą opisującą życie uciśnionego społeczeństwa, propagandą. Jednakże współczesna rosyjska kinematografia zaczyna wyróżniać się coraz bardziej i oferować produkcje, które zachwycają widzów na całym świecie. XXI wiek obfituje w produkcje poruszające widza, opowiadające po prostu o życiu i w ten sposób zapadające w pamięć. We współczesnej rosyjskiej kinematografii znajduje się kilka filmowych hitów, które warto obejrzeć.
LEWIATAN
Film Andrieja Zwiagincewa swoją premierę miał w 2014 roku. Reżyser, kojarzony z dzieł głównie ontologicznych, tajemniczych (i stąd porównywany do Tarkowskiego), stworzył dzieło realistycznie przygnębiające.
Bohater Lewiatana próbuje walczyć o swoją ziemię, ale szybko przekonuje się, że jest to walka z wiatrakami. Zwiagincew pokazuje w tym filmie Rosję, w której rządzi korupcja, gdzie władza trzyma w swoich szponach całe społeczeństwo, a coś takiego jak „sprawiedliwość” nie istnieje.
Reżyser w typowym dla siebie stylu prowadzi widza przez wydarzenia rozgrywające się w filmie, jednocześnie serwując mu obrazowe metafory. Lewiatan jest jednym z głośniejszych rosyjskich filmów ostatnich lat.
ŁADUNEK 200
Film Aleksieja Bałabanowa z 2007 roku. Akcja filmu dzieje się w 1984 roku na rosyjskiej prowincji. Poznajemy kilku bohaterów, którzy różnią się od siebie statusem społecznym i wykonywanym zawodem, ale ich losy splatają się nierozłącznie.
Film przedstawia komunistyczną Rosję, w pełnej krasie swojej niedoskonałości. Jest wódka, są zbrodnie i dyskusje o Bogu. Bałabanow za pomocą kilku postaci żyjących na wsi obrazuje specyfikę całego kraju.
Tytuł, Ładunek 200, nie jest przypadkowy. Jego symbolika jest w filmie bardzo wymowna i bolesna. Taki w większości jest zresztą cały obraz – szary i przygnębiający. Ale w tym można doszukiwać się sukcesu filmu, bo w końcu nic nie przemawia bardziej, niż ukazanie rzeczywistości takiej, jaką ona jest naprawdę.
JAK SPĘDZIŁEM KONIEC LATA
Film Aleksieja Popogrebskiego z 2010 roku jest dobrym przykładem na to, że rosyjska kinematografia to nie tylko utwory opisujące ponurą wojenną rzeczywistość. W Jak spędziłem koniec lata mamy dwóch bohaterów, naukowców zbierających dane na małej stacji badawczej na wyspie Aarczym otoczonej przez Ocean Arktyczny. Panująca między mężczyznami różnica wieku objawia się w ich zachowaniu, a co za tym idzie wzajemnych stosunkach.
Popogrebski pokazuje widzowi, jak bohaterowie radzą sobie z rutyną i warunkami panującymi na wyspie. W ten sposób daje coś znacznie więcej: różnice między człowiekiem młodym, pełnym życia, a tym już nieco starszym, bardziej doświadczonym. Jednocześnie pokazuje wieczne niezrozumienie, zgrzyty, w których możemy doszukiwać się jeszcze głębszego sensu: różnic kulturowych między tradycyjną, starą Rosją, a tą współczesną.
9 KOMPANIA
Film Fiodora Bondarczuka z 2005 roku zdecydowanie można uznać za hit rosyjskiej kinematografii XXI wieku. Produkcja opiera się na rzeczywistej historii 9. kompanii biorącej udział w wojnie w Afganistanie. Widzowi zostają przedstawione losy młodych ludzi, którzy dobrowolnie zgłaszają się na misję, wiedząc, że czeka ich przeprawa przez piekło. Robią to jednak po to, by wrócić jako żołnierze, do których czuje się szacunek – jako lepsi od innych.
9 kompania to film pokazujący w pełnej krasie bezsens wojny i to, jak mało ważne jest ludzkie życie – ulotne i zapomniane. Produkcja Bondarczuka jest realistyczna i nie próbuje nadrabiać czegokolwiek efektami specjalnymi. To właśnie dzięki temu tak zbliża do siebie widza, który losy bohaterów przeżywa podwójnie.
POWRÓT
Powrót z 2003 roku to debiut wspomnianego już Andrieja Zwiagincewa, który cały czas uważany jest za jeden z lepszych filmów rosyjskiej kinematografii. Ojciec po kilkunastu latach nieobecności powraca do domu i zabiera swoich synów na wycieczkę. Wyprawa ma być okazją do zacieśnienia rodzinnych więzów, ale okazuje się czymś zupełnie innym.
Powrót to film niezwykły, tajemniczy, pokazujący „hierarchię”, a raczej relacje między ojcem a synem. Zwiagincew niczego nie podaje widzowi na tacy, a wręcz pozostawia go w dużej niepewności. Poprzez stworzenie dzieła niemalże metafizycznego pozwala na szeroką interpretację i daje wiele możliwości na zastanowienie się nad sensem filmu.
Współczesna rosyjska kinematografia oznacza produkcje, które są znane i cenione na całym świecie. W wielu filmach wciąż można zauważyć pewną specyfikę typową dla rosyjskiego kina, ale w dużej mierze to właśnie to nadaje im charakteru i stawia wysoko w hierarchii.